عکاسی پرتره یکی از جذاب ترین ژانرهای عکاسی است که امروزه در بین مردم رایج شده است. اما همانطور که هر یک از ژانرهای هنری تکنیک ها و ترفندهای منحصر به فرد دارد این نوع سبک عکاسی نیز دارای ترفندهای های مشخصی است که با رعایت آن میتوان بهترین نتیجه را از عکاسی پرتره دریافت کرد.
بهترین پرتره‌های دنیا خیلی بیشتر از یک نگاه ساده را منتقل می‌کنند، آن‌ها محرک واکنش‌های احساسی‌اند و به ما امکان می‌دهند که با شخص داخل عکس هم ذات‌پنداری کنیم. با این حال، گرفتن یک پرتره ایده‌آل کار ساده‌ای نیست. پس بهتر است برای گرفتن یک پرتره خوب چند نکته مثل تنظیمات دوربین و تکنیک‌های عملی را رعایت کنیم.
دیافراگم باز
هنگام گرفتن پرتره از یک فرد، بهتر است که او را از پس‌زمینه جدا کنیم تا در محیط گم نشود. این کار بسته به فاصله کانونی شما، با دیافراگم بازتر مانند f/2.0 یا f/3.2، یا عمق میدان کمتر امکان‌پذیر است. عمق میدان کمتر یعنی سوژه در فوکوس خواهد بود اما پس‌زمینه به‌صورت بوکه‌ای محو می‌شود. این کار توجه بیننده را روی سوژه متمرکز می‌کند، نه آن چه در پشت اوست. در ادامه نکاتی را درمورد این سبک از عکاسی به شما خواهیم گفت.
سرعت شاتر:
سرعت شاتر در کنار دیافراگم و ایزو یکی از مهم‌ترین موارد در عکاسی است که با هم مثلث نوردهی را تشکیل می‌دهند. سرعت شاتر به‌خودی‌خود مسئول دو چیز بسیار مهم است: تغییر روشنایی تصویر و ایجاد جلوه‌های مختلف با ثابت کردن حرکت یا تار کردن عمل. بسته به هدف‌تان، می‌توانید سرعت شاتر را تغییر دهید. با این حال برای بیشتر پرتره‌های کلاسیک (عکاسی پرتره کلاسیک با نشان دادن سوژه به همان صورتی که هست، بر چهره فرد تأکید دارد) بهتر است از سرعت شاتر بالا استفاده کنید تا بتوانید لحظه را بدون هیچ تاری ثبت کنید.
افزایش ایزو:
ایزو فاکتور نهایی در مثلث نوردهی است. این اندازه‌گیری حساسیت سنسور دوربین شماست که می‌تواند بر میزان روشن یا تاریک بودن عکس تأثیر بگذارد. با ایزوی کمتر، دوربین نسبت به نور حساسیت کمتری خواهد داشت و برعکس. البته با بالارفتن ایزو سطح نویز هم افزایش می‌یابد.
انتخاب لنز:
رایج‌ترین فاصله کانونی مورد استفاده برای عکاسی پرتره، لنز 85میلی‌متری است که معمولا با دیافراگم باز در حدود f/1.2 تا f/1.8 ارائه می‌شود. این لنز به‌ویژه برای پرتره در نور طبیعی و استودیو مفید است. لنز دیگری که برای پرتره استفاده می‌شود، لنز 50 میلی‌متری است که معمولا با دیافراگم f/1.4 تا f/1.8 ارائه می‌شود. این لنز برای زمانی مناسب است که می‌خواهید پس‌زمینه بیشتری در عکس داشته باشید، مانند پرتره‌های محیطی از شخص، در فضاهایی مانند خانه یا محل کار.
محل فوکوس:
به طور کلی هنگام گرفتن پرتره، هدف ما تمرکز روی چشم‌های سوژه است. ما در ارتباطات‌مان معمولا به چشم‌های مخاطب نگاه می‌کنیم پس در پرتره هم با تمرکز روی چشم‌های سوژه، او را به‌شکلی طبیعی به تصویر می‌کشیم زیرا مخاطب از طریق تماس چشمی به جست‌وجوی صورت سوژه و ارتباط با آن می‌‌پردازد.
نورپردازی:
با دستکاری نور، می‌توانید پیام‌ها و احساسات گوناگون را برانگیزید و روی عناصر مختلف عکس تأکید کنید. درک نور، کلید اصلی یک پرتره عالی است. در عکاسی پرتره کلاسیک، میزان نوری که استفاده می‌کنید، نحوه قرار گرفتن سایه‌ها روی صورت سوژه و زاویه آن مهم است.
کادربندی:
پر کردن کادر در عکاسی پرتره با کاهش انحراف چشم بیننده، تأثیر فوری بر مخاطب می‌گذارد چرا که توجه بیننده بلافاصله به مهم‌ترین بخش تصویر یعنی چشم‌ها کشیده می‌شود. به این‌ترتیب، سوژه به کانون اصلی عکس بدل و باعث حس صمیمیت می‌شود. بسیاری از عکاسان هنگام تعیین محل قرار دادن سوژه در پرتره به‌سختی می‌توانند از قانون یک‌سوم فراتر روند. برای برخی حتی فکر کردن درباره قرار دادن سوژه در جای دیگری به‌جز جلو یا مرکز عکس سخت است. به‌جای فکر کردن به این‌که سوژه را در کجای کادر قرار بدهید، به این فکر کنید که چگونه میتوان کادر را با مهم‌ترین ویژگی سوژه پر کرد.
امتیاز شما به این مطلب چنده؟