سایر توضیحات
کریم بغض ناخوانده‌اش را قورت داد، یقۀ دشداشه‌اش را مرتب کرد، آستین‌هایش را پایین آورد، صدایش را صاف کرد و در نهایت گفت: «من کریمم. من خلیلم. من غلامم. من عدنانم. من عبدالزهرام. من زائرم. من رمضانم. من خلفم. من عیسام. من حبیبم. من جمعه‌ام. من جلیلم. من سمیره‌ام. من سعیده‌ام. من ناصرم. من علی‌ام. من نظامم. من قاسمم. من فوزیه‌ام. من عباسم. من عزیزم. من دینارم. من کاظمم. من یاراللّه‌ام. من موسام. آقا! من همۀ جوون‌های ابوحمیظه هستم…»
یوسف کریم را بغل کرد. جای خالی گوشش در چند سانتی متری چشم خلیل بود…