سایر توضیحات
در بخشی از مقدمه این کتاب با اشاره به نقش صهیونیزم جهانی در تحریف ادیان و نیز سنتهای اسلامی و صدور فتواهایی مانند جهاد نکاح می خوانیم : « امروزه آخوندهای وهابی دستساز انگلستان مرتجعانه تر از کشیشان قرون وسطی به اسلام شناسی می پردازند تا که فردا بتوانند به یاری سنتهایی که خود برای مسلمانان ساخته اند فرزندان اسلام نشناسشان را از اسلام و سنتهای حقیقی اسلام متنفر سازند .»
رحیم پور همچنین با احترام ، مخاطب سخنش را مومنان پیرو یکی از ائمه چهارگانه اهل تسنن معرفی می کند و حساب آنان را از وهابیت و تکفیری های مسلمان نما و مسلمان کش و اسلام برانداز جدا می کند که : « امام و مذهب وهابیان را امپراتور کبیر بریتانیا که تا قرن نوزدهم نماینده بزرگ صهیونیزم جهانی بود آفریده است و عبدالوهاب را به یاری شمشیر سعودیان و ریختن خون هزاران مسلمان بر کرسی امامت نشانده است. »
به باور حیدر رحیم پور ، « ولی » از نظر لغوی باران رحمتی است که چون باران احیاگر نخستین روزهای بهار باشد نه نم نم و بی بهره! و نه جرجر و کوبنده! یا شرشر و شوینده! و بنابریان پیامبر اعظم (ص) این واژه ولی را برای وصی خود در غدیر به کار گرفت تا امت بداند که جانشین پیامبر باید « ولی گونه » و به مانند رحمت نبی (ص) بر امت ببارد.
نویسنده همچنین ترکیب « طب سنتی » را نادرست دانسته و با اشاره به تاکید شرع به کار علمی نافع می نویسد : « آیا بهتر نیست اصطلاح طب گذشتگان را به کار گیریم که هنوز طب گذشتگان بخصوص طب ایرانیان یک دنیا ارزش ناشناخته دارد ...»
در پایان این کتاب خطبه پیامبر اسلام در غدیر خم و صحیفه مشئومه منافقین آمده است تا طبق نظر نویسنده، متفکران دریابند که نتیجه پیروی از خطبه غدیر به کجا رسید و اینک تکفیری ها که پیروان خاص تنظیم کنندگان صحیفه مشئومه می باشند به کجا رسیده اند؟
در این کتاب تجربه نویسنده باعث باز شدن بابهایی جدید برای بررسی برخی واژه ها و مفاهیم و حتی گفتار و رفتار برخی بزرگان اهل سنت شده است و برخی دیدگاه های فقهی و رویکردهای سیاسی تاریخ اسلام از منظری نو مورد ارزیابی قرار گرفته که البته بنا به تجربه پدیدآورنده قابل توجه است چرا که حیدر رحیم پور دارای سابقه سالها طلبگی و درک بسیاری از بزرگان مانند شیخ مجتبی قزوینی و آیت الله میلانی و محمدتقی شریعتی را داشته و از مبارزان سیاسی در جریان نهضت ملی شدن صنعت نفت، انقلاب ۱۳۵۷ حضرت امام خمینی (ره) و فعال سیاسی از سال ۱۳۴۲ تا پیروزی انقلاب و امروز بوده و سال ها تجربه نویسندگی در مطبوعاتی مانند خراسان و کیهان و صبح و جمهوری اسلامی و ابرار را نیز دارد.